La Historia de Ronald el payaso de McDonald’s
Ik ben nog bezig om deze voorstelling te verwerken. Het komt niet vaak voor dat ik een voorstelling 45 minuten aan de telefoon discussier. Als ik niet straks naar het buitenland moet, zou ik hier uitgebreid over de voorstelling schrijven.

Het is een voorstelling waarin alles kan gebeuren. En eigenlijk niet alleen in de voorstelling - je weet nooit of iets jou als toeschouwer zou overkomen. Word je kletsnat van melk, hamburgers of andere boodschappen die van het plafond vallen? Word je omhelsd door een kletsnat, bijna naakt Spaanjaard? Moet je je wel verantwoorden voor de misstanden in de wereld, bijvoorbeeld martelingen in Latijns Amerika?

En omdat alles kan gebeuren, weet je nooit of ze de vis werkelijk gaan doden, en of dat ten name van de kunst mag.

De beelden blijven, je wordt echt aan het denken gezet, er is ook genoeg humor - jammer, jammer, jammer dat deze voorstelling niet langer in de Schouwburg speelt.

Welk een feest wanneer je ziet dat toneelspelers toneelspelen het allerleukste vinden wat er is. Heerlijke voorstelling met onder andere een geweldige act van Peter van der Ede. Gewoon nog ff gaan kijken deze week in Frascati 2!

Wat een ge-wel-dige voorstelling!!!
Ik heb enorm gelachen en een heel klein beetje gehuild. En dat bij een stuk dat over politiek gaat, want als ik ergens niet van hou, dan is het wel politiek. 2 uur lang op het puntje van mijn stoel gezeten en dan kom ik meteen bij de tomaat, want de zitplaatsen in het eigen theatertje van Aluin zijn niet echt berekend op 2 uur stilzitten. Maar verder alleen maar LOF!

‘Attentie dames en heren op de eerste rij. Wilt u tijdens de voorstelling niet van uw plaats komen? Er rijden namelijk auto’s rond.’ Een dansvoorstelling in een loods van de Rotterdamse Droogdok Maatschappij op Heijplaat, een locatie die die avond alleen bereikbaar is met de Spido, en deze waarschuwing. Zo’n introductie belooft een spectaculaire avond, en dat is het ook geworden.
Humoristisch, ontroerend, verrassend en vakmanschap. In deze vier woorden is Zooi van Krisztina de Châtel te omschrijven.

Met het eerste beeld van de voorstelling wordt de toon gezet: uit vuilcontainers die middenin de fabriekshal staan, komen dansers tevoorschijn als feniksen die uit hun as herrijzen. Zo gauw de dansers zijn verdwenen zwelt de muziek, fragmenten uit de opera’s Guillaume Tell en Il barbiere di Siviglia, aan. Een eerste Rotebwagen komt tevoorschijn, rijdt triomfantelijk een ererondje en posteert zich op de dansvloer als een gladiator voor de strijd. Vier voertuigen volgen, van bezemwagen tot vuilniswagen. De mannen van de Roteb stappen uit. Ze zetten hun benen wijd en slaan hun gespierde armen over elkaar. De dansers ontdekken deze steunpilaren en betrekken hen in een eerste dans. De spelen zijn begonnen.

Ruwe schoonheid, dat is de kracht waarop de choreografieën van De Châtel drijven. Vooraf leek Zooi me vooral humoristisch door het grote contrast tussen vuilnismannen en professionele dansers. De humor bleek juist te zitten in de onverwachte schoonheid van alledaagse attributen, zoals een ritmische vegende en wiegende bezemwagen. Van een groot contrast tussen de Rotebmannen en dansers was geen sprake. Adembenemend was de natuurlijke harmonie tussen de twee uitersten, alsof als vanzelfsprekend hun hele bestaan draait om het vinden van deze symbiose.
Net als het werk ‘HSL’ van Monique Marijnissen(http://www.moniquemarijnissen.nl/2002.htm), waarin bouwvakkers de schoonheid van hun bouwterrein vastleggen, maakt ook Zooi duidelijk dat een ruwe bolster een blanke pit kan hebben. Beoordeel vuilnismannen niet op hun beroep, maar op hun gevoel voor natuurlijke schoonheid.

Het is verleidelijk om een paar geweien voor de setting uit te reiken, een theater in een bos net buiten Diever, waar ik na anderhalf uur autorijden, waarvan het laatste stuk langs een mooi kanaal met van die bruggetjes en zo nu en dan een dorpje (de voorlaatste heet Dieverbrug), arriveerde in het besef van weldadig dorps amateurisme (het hele dorp bouwt en leeft en doet mee aan de voorstelling).
En zo was het.

De regisseur annex bewerker van de tekst heeft puik werk afgeleverd. Zeker met de tekst, waarin het aandeel èn het niveau van de schuine bakken en wisecracks hoog was. Een groot gewei hiervoor.
Het spel was zoals ik verwachtte: van wisselend niveau. Met als absolute uitblinker Sir John Falstaff. Hèt personage uit Henry IV deel I. Wat een komiek. Echt een komiek van niveau. Daar bouw je dus een stuk omheen. (komiek overigens in de zin van wijze clown, geen misverstand hierover graag)

En dan deel I en II achter elkaar. Chronologisch juist, natuurlijk, maar dramatisch gezien was deel II weinig interessant zo. Te warrig en te saai. Zeker de uren vijf en zes was het voor mij werken. Daarvoor enkel genieten. Bij een van de slotscenes (koning met zonen), was het voor mij de vraag wie er eerder in slaap zou vallen: wij publiek of zij spelers.

Maar al met al een prima prestatie waarvan ik zeker heb genoten. Met geweien voor de tekst, voor Sir John Falstaff en voor de organisatie (Diever en omstreken, vermoed ik).
En toen ‘s nachts nog anderhalf uur terugrijden.
Het gewei voor de setting ter plekke reik ik pas uit als ik een prijs uit de loterij krijg, oké?

Tenenkrommend slechte teksten, muziek die je niet bijblijft en die ook nog eens te luid was waardoor het koor nagenoeg onverstaanbaar werd. Het niveau van deze musical is echt beneden alle peil.

Misschien moet Ivo van Hove films gaan maken, want wat er op de schermen te zien was zag er prachtig uit. Ook het decor was in de film heel effectief, op het toneel was het weer de gebruikelijke onduidelijke rommel. De camera´s op het toneel stoorden mij helemaal niet, het spel tussen werkelijkheid en toneel werd hierdoor nog ingewikkelder en dus versterkt. Want wij zagen het dode meisje zelfs in de film, dus moest ze wel echt zijn en waarom zagen die andere mensen haar dan niet? De acteurs waren prima en toch verliet ik met een onbevredigd gevoel de schouwburg. Misschien moet ik de film van Cassavetes nog eens gaan bekijken, want wat was nou precies de bedoeling? Of om met Theo en Thea te spreken “waar gaat het eigenlijk over?”. Het was vooral allemaal heel bijzonder maar was er ook een boodschap? Of was de boodschap dat Ivo van Hove heel bijzonder toneel kan maken?

Sympathieke voorstelling over drie mannen met hetzelfde leven. Je identiteit wordt toch bepaald door wat je meemaakt, dus wat gebeurt er als je twee anderen ontmoet die exact hetzelfde leven hebben? Om die leegte te vullen reconstrueren ze de levens van anderen aan de hand van krantenknipsels en vertellen ze die verhalen aan elkaar.
De tekst is goed geschreven, er wordt goed gespeeld en het spelplezier bij de acteurs is groot. Ook het thema is uiterst interssant. Het is daarom jammer dat regie en tekst bang zijn dat we ons gaan vervelen. In de tekst wordt daarom gebruik gemaakt van het plichtmatig teruglaten komen van elementen (Hé, die zin zat ook al in het begin!) en in het spel wordt soms tenenkrommend geschmierd. Niet nodig, het geheel is sterk genoeg. En dan is er nog iets wat me achtervolgt: als drie jongens op precies hetzelfde moment op precies dezelfde manier eenzelfde soort meisje tegenkomen, dan hebben die drie meisjes toch ook precies hetzelfde leven? Jammer dat die ontwikkeling niet werd doorgezet.

Onder regie van Ria Marks paaldanst, tapt en beweegt mimester Mariënhof de belevenissen van een neurotische jonge vrouw in de metro. Ze is voor alles bang, maar vooral voor het toeval, zodat ze ruim voor elke halte al voor de deur klaar gaat staan. Toch mist ze haar stop en komt zo vast te zitten in de metro. Al met al een interessant uitgangspunt, maar toch weet de voorstelling niet te boeien. Er is te weinig materiaal verzameld, de herhaling is groot. Herhaling van bewegingen was sterk geweest als ze gebruikt werd om, logisch gestructureerd, de neurose van de jonge vrouw aan te geven. Maar helaas, de gekte werd uitgebeeld door veel schudden en gekke bekken trekken. En wat die tapdans er nou mee te maken had? Met een betere dramaturgische lijn had het meer kunnen zijn, zo als het nu was slechts één tomaatje.

Een intelligente voorstelling, maar ook zeer afstandelijk, vooral door toedoen van het grote scherm boven het toneel dat het op alle fronten wint van wat de acteurs daar beneden uitvoeren. Het stuk zit knap in elkaar, met een inderdaad mooie rol van Elsie de Brauw (al zijn de nominaties voor de bijrollen van Jacob Derwig en Chris Nietvelt wel wat veel eer) en een goed geregisseerde gekte aan het eind. Maar waar bij Caligula van dezelfde Van Hove (toen nog bij het Zuidelijk Toneel) de cameraploeg die de keizer volgde volkomen logisch was, daar vraag je je toch af waarom hier het hele repetitieproces gefilmd wordt. Zeker, het geeft het publiek de mogelijkheid de finesses van het acteren op de vierkante millimeter te zien, maar het ontneemt het publiek de kans zich werkelijk in te leven. Daarvoor is het videoscherm teveel een muur geworden. Helaas.