Het is niet niks wat producenten Henk van der Meijden en Monika Strotman het Nederlandse publiek voorschotelen het komend theaterseizoen; Rembrandt de Musical moet de komende maanden het theater Carré vullen. Gisteravond lukte dat overigens totaal niet, behalve een grote hoeveelheid genodigden was de zaal angstig leeg. Maar het was buiten dan ook 33 graden (al is de airconditioning van theater Carré uitstekend). 9 Miljoen euro schijnt deze show te kosten en als je ziet wat er allemaal op het podium gebeurt, kun je zonder veel moeite zien waar dat geld aan is opgegaan.

De eerste 5 minuten van de show laten je meteen rechtop zitten. Via een ingenieus projectiesysteem lijk je als toeschouwer de Amsterdamse Waegh op te vliegen en door het slimme gebruik van draaischijven en toneeltorens die omhoog komen zit je meteen middenin de sfeer die de show nodig heeft. Schitterende kostuums van Jan Aarntzen en prachtig licht van Marc Heinz doen de rest: er is niks mis met het openingsnummer.

MAAR……Ik zou nou zo graag willen dat Henk en Monika een klein gedeelte van hun 9 miljoen hadden geïnvesteerd in een dramaturg. Ik heb denk ik nog nooit een professionele productie gezien met zo’n slecht doordachte opbouw. Natuurlijk valt het niet mee om een “biografie-musical” te maken. In het geval van Rembrandt zeker niet: de man verloor een vrouw, 3 kinderen en moest de strijd aangaan met de adelijke kringen die zijn wat al te realistische kunst niet konden appreciëren. Dat is wel erg veel informatie om in een musical te verwerken. Maar het zit er allemaal in. Zo ongeveer. Al zingend lijken de personages voortdurend uit te leggen aan het publiek wat er nou aan de hand is. En als bonus zingen ze ook steeds hoe ze zich voelen: ik ben zo kwaad…ik ben zo verliefd…..als publiek zou je willen dat ze dat nou eens zouden SPELEN in plaats van steeds maar zingen. Van der Meijden is natuurlijk bekend van zijn werk voor Privé en eerlijk gezegd is dat ook wat je herkent in de musical: REMBRANDT WEER GEEN LIEFDESBABY zou een goede kop kunnen zijn voor een roddelblad. Maar als kijker word je ongemakkelijk van zoveel uitleggerij.

Het plot is overvol en daardoor krijgt niemand kans om echt te schitteren. Veel personages komen even op, vertellen wat er aan de hand is en gaan weer af. Het worden fletse karakters en dat is toch zo’n beetje de doodsteek voor een theateravond. Henk Poort doet zijn best maar is totaal ongeloofwaardig als jonge Rembrandt. Hij moet een rebelse jongeling spelen waar de vrouwen als bosjes voor vallen, maar met zijn kleine gestalte in van die protserige kostuums gepropt en zijn Amsterdamse tongval is het een hopeloze onderneming. Als Jan Six (erg mooi gezongen door Quirijn de Lang) dan ook nog zingt dat hij een filosooooooooof is, werkt dat bij mij voornamelijk op de lachspieren. Alsof we Johnny Jordaan tot filosoof uitroepen.

De vrouwen van Rembrandt zouden de dramatische lijn van de avond moeten zijn, maar niets is minder waar. Wieneke Remmers staat de hele avond wanhopig te glimlachen als Saskia van Uylenburgh en krijgt afschuwelijke muziek te zingen. Ik kreeg oprecht een hekel aan haar, wat toch niet de bedoeling kan zijn. Haar wanhoop over haar overleden kinderen in “Driemaal hebt u mij verlaten” is geen moment geloofwaardig, en als ze dan ook nog moet sterven als Fantine uit Les Misérables kon ik er werkelijk geen traan om laten. Annick Boer zorgt als Geertje Dircx voor een komische noot. Deze kroegtijger wil zich graag omhoog slapen en zingt dat ook de hele tijd. Het is jammer dat ze niet wat meer te spelen heeft, want haar scènes behoren tot de hoogtepunten van de avond. Maar ook zij is de hele tijd maar aan het uitleggen hoe ze zich voelt en wat ze van plan is. Maar komisch talent heeft Boer zeker en ze haalt uit de rol wat erin zit. Maike Boerdam-Strobel als Hendickje Stoffels heeft de meest dankbare rol en heeft het voordeel dat ze tegenover een wat “oudere” en geloofwaardigere Rembrandt staat. Ze zingt prachtig en weet een mooi en puur personage neer te zetten.

Als de show zich nou echt zo durven concentreren op deze vier karakters zou er iets moois kunnen ontstaan, maar in deze voorstelling krijg je nog veel meer personages voor je kiezen. Peter Lusse en Jimmy Hutchingson spannen de kroon: als twee sluwe verkopers moeten zij zorgen voor het komische intermezzo. Ik heb zelden een nummer zo plat op de bek zien gaan als hun “Alles draait in Amsterdam om Handel”, wat een soort zwakke afspiegeling is van “Als het effe kan” uit My Fair Lady. Geen lachje kregen ze van de zaal en het was gewoon pijnlijk om deze twee grote talenten te zien afgaan. Verder loopt Remko Harms rond als Rattenvanger, een schaamteloze rip-off van de vogelverschrikker uit Martin Guerre. De jongen kan mooi zingen, maar waarom gekozen voor zo’n personage als je dat verder helemaal niet uitwerkt? Over Roon Staal als Titus zal ik het maar helemaal niet hebben. Volgens het programmaboekje studeert hij echt om filosooooooooof te worden: dat lijkt me maar het beste.

Over de teksten van de show kan ik kort zijn: die zijn om te huilen zo slecht. Ik zal wat interessante voorbeelden noemen, dat zegt genoeg:
“Nog even…..en ik schilder een stilleven” (niet lachen, hij zingt het echt!)
“Hun geluk is volmaakt, op de kinderschaar na” (dit zingen ze VOOR het huwelijk!)
“De jongen met het engelenhaar, dat maakt het afscheid nemen zwaar” (tja….het rijmt)
“Ik zou zo graag verstandig zijn, wat voert mij toch naar die van Rijn?” (pfffffff)
“Het is alsof ik je voor het eerst ontmoet, een fontein van warme gloed..”(WAT voor fontein?)

De muziek van de voorstelling is slechts bij vlagen interessant. Het tettert maar door en het is dat er af en toe pauze wordt genomen door het orkest (waar het publiek zou moeten klappen, wat niemand deed) anders zou je denken dat het één brij van middelmatige liedjes is. Er zijn een paar momenten dat het werkt: De Bijbel Leeft, Kunstbroeders, Het Spinhuis en Meisje aan het Vensterraam. Verder is het nietszeggend, hard en vlak.

Regisseur Frank van Laeke moet met de handen in het haar gezeten hebben met een script als dit. En hij las wat hoofdstukken uit het boek “De Mooiste musicals van de afgelopen 30 jaar” en besloot wanhopig daar lustig uit te kopiëren. Een beetje musicalkenner trapt er niet in: De boerse kroegscène (hallo Master of the House), de bedelaars die van achter opkomen met de handen vooruit (heee daar hebben we Look Down), de kar met spullen geduwd naar een nieuw adres (kijk, Fiddler on the Roof), een rechtbankscène (hoi Impostors) en zo gaat het maar door. Er lijkt werkelijk geen greintje originaliteit bij te pas te komen. Het enige waar van Laeke steeds maar mee op de proppen komt is zijn draai- en zweeftoneel: gek word je ervan. Een prachtige scène over de zwervers die bijbeltaferelen uitbeelden wordt om zeep gebracht doordat dat toneel begint te draaien en stijgen: alsof je Maria’s Hemelvaart er gratis bij krijgt. WAAROM? Hetzelfde doet zich voor bij de scène in het Spinhuis, ook daar gaat iedereen weer gezwind de lucht in als het interessant wordt. Ooit een opstijgend Spinhuis gezien? Ga naar Carré en je ziet het voor je ogen gebeuren. WAAROM?

Jullie begrijpen het nu wel: Rembrandt de Musical is de “turkey” van het seizoen zoals ze dat op Broadway zeggen. “A carwreck of a show”. Hoe zeer ik het ook toejuich dat er originele Nederlandse musicals worden gemaakt en geschreven, zoiets als dit hoef ik nooit meer te zien. En het ergste is nog dat het allemaal zo ongelooflijk saai is. Ik dacht met Napoleon op West End het dieptepunt te hebben meegemaakt, maar deze show slaat alles. Gauw vergeten maar.

De laatste voorstelling waar ik naar toe ging op het over het IJ bleek een pareltje te zijn. Prachtige samenzang van de drie acteurs (Lies Visschedijk, Ilse Warringa en Marcel Osterop), scherp gespeeld, ook door alledrie. Een heel krachtig en kort verhaal waardoor je in een krappe drie kwartier dubbel ligt van het lachen, en kan huilen om al het moois wat er op het podium te zien is. Gaaf hoor.

Met een glimlach naar buiten inderdaad. Hartverwarmend en ook wel tot nadenken stemmend. Inventief en verrassend. Geen doorlopend verhaal maar losse scenes. Soms heel herkenbaar, soms een beetje flauw maar over het algemeen heel amusant. Goeie acteurs die je bij de hand nemen (bijna letterlijk) bij het nadenken over je jezelf en je eigen toekomst. De speciaal ontworpen huizen zijn prachtig. Een verfrissing voor lichaam en geest.

Een hele inventieve en schattige voorstelling. Een film eigenlijk. Mooie byzondere spelers en goede muziek. De voorstelling loopt op een wat vreemde nachtmerrie achtige manier af. Had daar wel een paar vraagtekens bij maar niet groot genoeg om daar een tomaat voor te geven. Wil toch even kwijt dat ik vind dat er veel kwaliteit te zien was op het “Over het IJ festival” dit jaar. Een van de leukste zomerfestivals in de randstad!

Ik was hier huiverig voor omdat ik niet van publieksparticipatie hou maar het viel me alles mee. De bewoners van Paradiso gaan zo ontzettend aardig en voorzichtig met je om dat je bijna niet anders kan dan je over te geven. Het is ook zo ontzettend veel wat je aangeboden krijgt. Je valt van de ene wereld in de ander en na twee uur lang te hebben rond gedwaald in de stad sta je weer buiten, vol met indrukken en met een onbewuste grijns op je gezicht. Ik vond niet alles even leuk, het is ook niet zoiets als een voorstelling waarin je jezelf kunt verliezen. Er wordt toch een behoorlijke actieve kijkhouding van je gevraagd. Het gymen vond ik bv. moeilijk. Was mezelf toen behoorlijk bewust van de kudde waar ik in zat. En de soms wat dwingende manier waarmee je door de happening heen wordt gedirigeerd. Dan voel je je soms echt een japanse toerist. Hiervoor een tomaat. Verder 3 geweien omdat ik het zo hartverwarmend vind dat er nog zo positief tegen de wereld aan gekeken wordt.

Ging hier naartoe vanwege alle laaiende reacties op jullie site maar mij viel het toch tegen (misschien wel juist omdat de verwachtingen zo hooggespannen zijn vanwege de hype rond Schweigman?!)Vond het wel een symphatieke voorstelling maar toch ook nog erg onvolwassen. Een beetje “Wat kan je allemaal doen met water en een drijvende boei”. Miste een beetje de verassing. De hele evolutie theorie die de rode lijn vormt in deze produktie werkte voor mij heel voorspelbaar. Je voelt de hele tijd waar het naartoe gaat. Wel een gewei voor de twee spelers, ze doen het geweldig en voor het decor wat fantastisch is. Ook het moment in het begin met die jongen uit het publiek (wat ik niet wil verklappen) is een geweldige verassing. Had zin om hetzelfde te doen. En de meditatieve onderwaterwereld werkt sterk.
Een tomaat dus voor de m.i. magere inhoud en voor de hele beginwandeling. Op de een of andere manier wekte de in het rood geklede actrice bij mij heel veel irritatie op. Voelde me niet serieus genomen, vond het nogal kinderachtig dat ze bij elke kruising ging doen alsof ze de weg kwijt was.

Ik vond Goed wel Goed. Leuke acteurs! Met name Erik Whien en Stefan Rokebrand. Grappig thema dat ze tot in het extreme hebben doorgeassocieerd. Gewoon een fijne Paradevoorstelling: luchtig zonder dat het al te flauw wordt.

Dat viel me helaas tegen. Geen mooi decor, wat tafels die slordig waren neergezet. Ook geen mooi acteerwerk, vooral veel raar kijken, schreeuwen, boos en heftig zijn. Ook de regie vond ik niet veel. Weinig creatieve keuzes, voorspelbare overgangen en allemaal erg traag. Het gewei is voor een van de actrices, een kleine dame die ik als uitzondering wel mooi en integer vond spelen.

dit moet je gewoon gaan zien, inventief, grappig, actueel, mooi spel en te veel om naar te kijken. ik ga dus gewoon nog een keer!
vooral Kruithof en Fleury spelen de sterren van de hemel hier!

Eindelijk een locatievoorstelling waar het niet alleen gaat om mooie plaatjes of spectaculaire installaties, maar waar ook gedacht is aan het theatraal maken van deze objecten. Natuurlijk zijn de installaties prachtig en grappig, maar dat worden ze doordat ze ten dienste staan van een verhaal, en door dat er werkelijk personages op het toneel te zien zijn, die je meenemen in hun wereld. Mijn complimenten dus vooral voor regie en spel (met een extra compliment voor de ‘vreemdeling’, waarvan ik begrepen heb dat zij beide voor haar rekening heeft genomen).
tdg