Wat een prachtige indruk maakt deze voorstelling, al vanaf het begin. De kleuren zijn mooi, de bewegingen zijn mooi, het concept is mooi, vooral omdat het zo pretentieloos is, en de teksten zijn mooi, ook al zijn dat er niet veel. Deze voorstelling staat tussen mijn favoriete van Carver (De Witte Hal, Het Grote Hoofd, Fred).
Ik heb erg moeten lachen en ik heb erg genoten van al het moois. Meer hoef ik niet van een voorstelling.

Na tien minuten zie je het al. Dit gaat de meningen verdelen. En ja hoor, in het zaaltje klinkt, zachtjes dat wel, gemor. In zijn minirecensie verdenkt BasvP de makers er zelfs van dat ze expresonbegrijpelijk niet-behagend theater maken. Totaal Thomas in de regie van Paul Koek is theater over theater. Op het eerste gezicht lijkt de zin van toneelschrijven en acteren ernstig te worden betwijfeld, terwijl de acteurs ondertussen glashelder laten zien dat ze acteren en hoe ze acteren. En dat doen ze heel goed. Vooral de manier waarop Vincent Rietveld, die samen met Joep van der Geest de toneelschrijver (Thomas Bernard) voor zijn rekening neemt, dezelfde drie zinnen op zo’n zes verschillende manieren kleurt door licht van intonatie te veranderen, is een knap staaltje. Het lijkt paradoxaal dat een voorstelling die de onzinnigheid van theater benadrukt en het publiek lijkt te bruuskeren een van de hoogtepunten van Oerol is. Maar het is wel zo. Deze voorstelling is een verademing op een festival waarin spektakel het gebrek aan inhoud nogal eens moet verdoezelen.

Een snauw. We moeten volgen. Tegenspraak duldt hij niet. Dat zie je zo. Op elkaar gepakt als haringen in een ton luisteren we op de afgedankte walvisvaarder Jøsenfjord naar het schrijnende verhaal van een Afrikaanse vluchteling. Daarna worden we naar een veel te kleine barak op het Italiaanse eiland Lampedusa gecommandeerd. Doorlopen moeten we. Geen getreuzel. Die kant van het verhaal moeten we ook nog horen. Carabinieri zijn ook mensen. Het vluchtverhaal is mooi sober en daardoor krachtig, ook door de rustige vertelstem van Nigeriaanse acteur Bright Richards. De tweede monoloog is minder. Dat ligt niet aan de tekst, maar aan de schematische manier waarop Steven Stavast als bewaker acteert. Hij schreeuwt vooral en lijkt te tellen bij de stiltes die hij moet laat vallen. Ze duren allemaal even lang. Misschien is het wel bedoeld als contrast, dat schreeuwen. Dat zou kunnen. Het blijkt wel een goede keus om het publiek ook fysiek aan te spreken en zo nogal hardhandig bij de voorstelling te betrekken. Polly Maggoo maakt daarom al met al in dit tweeluik over bootvluchtelingen toch wel dwingend theater.

Na een lange fietstocht van West naar Oost Terschelling krijg ik weer lucht als in de verte aan het strand in de open vlakte het fort van Batelaan opdoemt. Een imponerend houten bouwwerk dat de bezoekers in zich opslokt. Binnenin toont Batelaan met de precisie die we van hem gewend zijn een absurde wereld waar de mensen zijn overgeleverd aan broeders. Niet omdat dat zo goed voor ze is, maar simpelweg omdat het nu eenmaal zo veel zwaarder is het leven helemaal zelf te leven. Wat begint als een troostende handreiking eindigt als een wrede nachtmerrie met maar een uitweg. Een prachtige beeldende en poëtische voorstelling waar de rillingen van over mijn rug liepen.

Over een hoer op retour.
Ik wist niet goed wat te verwachten met zo’n titel en weet nog steeds niet goed wat ik nu eigenlijk gezien heb.
Aan de ene kant, vreselijk overdreven spel. dat zorgde ervoor dat ik geen enkele sympathie voor de personages kon opbrengen. misschien kwam dat omdat je er zo dicht op zat. We zaten allemaal in een kring om het podium. Op een bepaald moment lag Marijke pinoy echt onder mijn neus! Normaal gezien vind ik dat spannend maar nu had ik meer iets van mens ga alsjeblieft weg!
Ook zag ik lelijke kostuums, meer iets voor in het circus en ik krijg altijd een beetje een naar gevoel bij het zien van clowns..
Het duurde vreselijk lang! Dat ik in het midden van het stuk al zin kreeg in een terrasje had niet enkel te maken met de slechte zitjes (tintelende benen al na 10 minuten)en de extreme hitte! het duurde gewoon te lang.
Aan de andere kant heb ik ook erg mooie stukjes gezien.
Vooral de rol van tienjarige thierry (uitmuntend gespeeld door pinoys eigen zoontje) en moest ik ook erg lachen met Titus De Voogdt als Sasha, ‘de geschopte hond. Driftig en impulsief en bij voorbaat schuldig.’
Heel erg mooi was het verhaaltje over hoe naaktpadje schildpadje werd.
Zo waren er meerdere momenten waarop ik dacht, dit zou een mooi einde zijn maar helaas bleef het steeds maar weer doorgaan.
Jammer want zo blijf ik met een overheersend negatief gevoel zitten bij een voorstelling die toch wel erg mooi had kunnen zijn.

Wat komen er toch heerlijke voorstellingen uit de mime-hoek. Vorige week zag ik Broeders van Jetse Batelaan, en nu Lepelvreemdheid door studenten van de Amsterdamse Mimeopleiding en Lotte van den Berg. In beide voorstellingen worden mensen getoond in een herkenbare, alledaagse behoefte aan steun, die op een heel concrete, lichamelijke manier gegeven wordt. In Broeders leidt dit soms tot ontroerende momenten, vaker nog tot absurde en hilarische scènes. In Lepelvreemdheid is de humor kleiner, meer vertederend, en het niet-alleen-kunnen schrijnender.

Maar meer nog dan de thematiek raakte mij de vorm van deze voorstellingen: zowel de vormgeving als het spel in beide voorstellingen is sober, helder. De regisseurs en spelers durven de tijd te nemen en consequent te kiezen voor één ding tegelijk. Hierdoor is er nauwelijks ruis en ontstaat een fijne concentratie: gewoon met z’n allen kijken naar hoe iemand een hand beweegt, iemand balanceert tussen lachen en huilen, iemand geniet van een aanraking. En ontdekken dat zulke alledaagse dingen, wanneer je ze zo goed bekijkt, tegelijk heel herkenbaar en mateloos fascinerend zijn. Dat is de verdienste van de hedendaagse mime.

De Odd Enjinears zijn goede ontwerpers en bouwers, maar niet zo heel goede spelers en theatermakers. Net als in de voorstelling Kletter, Touw, Tijd en Palen zien we fascinerende instalaties, waarin personages intrigerende én muzikale handelingen verrichten. Maar net als in die eerdere voorstelling blijft de echte interactie met deze apparaten goeddeels uit. (In tegenstelling tot bijvoorbeeld voorstellingen van The Lunatics, waar de personages wél hun bizarre installaties ontdekken, veroveren en te lijf gaan). Het verhaal van de vreemdeling die komt, niet geacepteerd wordt en weer gaat heeft weinig te maken met die installaties, het had ook in een compleet ander decor kunnen spelen. Daardoor krijgen de apparaten en karretjes iets willekeurigs en dat is jammer, want ze zijn prachtig.

Moeilijke tekst man. Gelukkig is ‘t Barre Land altijd heel goed in moeilijke teksten. Maar af en toe raakten ze me toch even kwijt. Voor mij was deze Botho Strauss iets te ontoegankelijk. Wel knap van de acteurs hoe ze het gevecht met het stuk aangaan. Ik blijf Discordia en ‘t Barre Land en hun manier van spelen heel bijzonder vinden. Maureen Teeuwen vond ik echt heel erg goed. Waarom wint zij niet voortdurend Oscar’s?

Drive begint veelbelovend met prachtige poetische beelden, indrukwekkende machines. Maar echt spannend gevaarlijk of ontroerend wordt het niet, het verhaal is te dun, hoe fantastisch de huisjes en handelingen er ook uitzien.
Dus 2 geweitjes voor de beelden, 3 tomaten voor de regie want enkel mooie beelden is niet genoeg

Op een wonderschone en zorgvuldige manier tonen de waterlanders het verhaal van Kasper, in de bossen van Terschelling. Het bos als onderzoeksgebied, lab, waar Kasper probeert te leven. Ontroerend hoe Kasper de woorden ontleed, zinnen omkeert, hoe hij het publiek laat vliegen, en uiteindelijk zelf het wit in vliegt.
Ga dit zien!!