Kester Freriks van het nrc vond deze voorstelling de beste van Oerol 2006:
Ik was zelf niet zo gecharmeerd. Mijn indruk was: de spelers tarten het publiek met expres-onbegrijpelijk en niet-behagend theater, met verwijten en met eindeloos applaus halen. Het statement dat ik meekreeg was zoiets als: kijk, je kan de gekste dingen doen op het toneel en jullie klappen toch wel. Dat vind ik wel een interessant discussiethema, maar ik vind het niet zo geslaagd als basis voor een voorstelling. Want ja, natuurlijk kan je het vertrouwen dat een publiek je geeft beschamen. Na een kwartier heb ik die boodschap wel meegekregen, en tegen die tijd hebben de spelers me er zo van overtuigd dat ze me in de maling nemen, dat ik niet meer open sta voor eventuele andere thema’s die de rest van de voorstelling interessant zouden kunnen maken.

Kester Freriks bekritiseert de welwillende houding van het Oerol-publiek. Hij vindt het goed dat de Warme Winkel de boodschap uitzendt: ga eerst maar eens kritisch kijken, niet alles verdient lof.
Ik vind die welwillende, ontvankelijke houding een noodzakelijke voorwaarde in het theater, iets dat we moeten koesteren. Zonder die openheid, zonder dat vertrouwen dat je als publiek voor de duur van de voorstelling geeft aan de makers, is theater nergens. Dat wil niet zeggen dat het niet goed is om een kritisch oordeel te stimuleren, of dat het niet interessant is om de onuitgesproken wetten van het theater voelbaar te maken. Maar je kan het publiek niet verwijten dat het er niet bij voorbaat vanuit gaat dat het in de maling wordt genomen.

Bij binnenkomst zagen we emmers met bloemen op het toneel staan en zeiden we tegen elkaar: “wedden dat Halina Reijn daarmee gaat gooien?”. En inderdaad: na een uurtje vlogen de emmers in het rond. Ivo van Hove bewijst hier dat je Hedda Gabler niet kunt overzetten naar het heden. In deze voorstelling is het verhaal verplaatst naar het hedendaagse Nederland maar daarmee wordt Hedda gewoon een ontzettend verwend kreng en een vervelend wijf in plaats van een vrouw die gevangen is een 19e eeuws keurslijf. Alle personages worden ontzettend platte, eendimensionale stereotypes. Aan de acteurs ligt het niet, want die spelen heel goed: Roeland Fernhout is een aandoenlijk burgermannetje en Halina Reijn is nog krengeriger dan ze normaal gesproken is maar ze kunnen zo weinig met deze types. Vrouwen die niet alleen over straat mogen lopen en als de dood zijn voor een schandaal is echt niet iets van deze tijd. En wat ook zo irritant is: Rechter Brack vernedert Hedda tot op het bot (met een blikje tomatensap) en dan zegt Hedda ten overvloede: “u heeft mij in uw macht”. Ja, dat zagen we al! Of je laat het nogal expliciet zien, of je spreekt het uit. Dit is heel erg plat. Maar goed, dit was dus een try-out. Misschien verbetert het nog…

Dat deze voorstelling ooit in de Rotterdamse Schouwburg is verschenen is nauwelijks te vatten en het is niets minder dan een provocatie dat hij voor een derde keer wordt voorgeschoteld.

Ik heb deze voorstelling voor het eerst één jaar geleden gezien. De bewering is dat het ‘het verhaal van een inburgering’ is en ik ging langs omdat ik zelf slechts één jaar in Nederland was – maar wat een teleurstelling!

Ik heb niets tegen een eenvoudige vormgeving, hier slechts de mevrouw zelf die over dia’s en over haar taalopleiding vertelt, terwijl een ‘musicus’ iets dissonant met piano en harp deed, maar als er geen inhoud is, dan zelfs is de gratis schnaps niet genoeg om de leegte te verbergen.

De verhalen van inburgerers staan vol passie, woede, liefde, lachen, drama, en dan is er de actualiteit en sociale-maatschappelijke kwesties, maar niet in deze voorstelling. Toch kan een voorstelling zich aan de minuscule, persoonlijke, alledaagse dingen wijden om iets moois te zijn. Ook niet in deze voorstelling. Voor deze voorstelling leek het dat alles van wat interesse dan ook weggehaald was, of dat de betreffende mevrouw eigenlijk helemaal niets van interesse of betekenis in haar inburgering heeft meegemaakt – vertragingen bij de IND, een beetje irritant; dit is mijn taalleerboek; hier ben ik op een feest, maar niets die een voorstelling in de Schouwburg rechtvaardigt.

Wat meest schrijnend is, is dat er een reeks verhalen zijn over dit onderwerp die moeten gehoord worden, niet uitsluitend sturm und drang maar waar heel veel humor en warmte er in zitten. Die voorstellingen moeten gezien worden maar ik vrees dat het langer moet duren voordat ze in de Schouwburg komen omdat Nino.P al zo lang de ruimte, en subsidiegeld -vergeet dat niet - heeft bezet.

Alle haar vrienden en kennissen hebben zeker de eerste én de tweede voorstelling gezien – moet er ook nog een derde keer? Ga naar het Rotterdams Wijktheater, Stut Theater, Bureau d’Arts sans Frontieres, of beter nog, geef MIJ de opdracht om iets moois te maken, maar een derde kans in de Schouwburg? That’s adding insult to injury.

Zo, hier was ik erg van onder de indruk. Ik was niet weg van Batelaan’s laatste paar voorstellingen, maar dit was zeer sterk. Een wereld met simpele, heldere, maar absurde regels en dat dan met ijzeren consequentie volgehouden. Buitengewoon prachtig vormgegeven en mooi droog gespeeld.

Gezellig! Maatschappij Discordia, ‘t Barre Land en gasten staan 3 weken in de Toneelschuur in Haarlem en doen van alles. Vanavond l’Histoire du Theatre, een soort De Vere, maar dan dus ver weg. Ik was voor het eerst in de nieuwe Schuur en die is echt enorm mooi en groot en modern maar ook weinig sfeervol. Het deert totaal niet want eenmaal in de zaal betreed je het Discordia/ ‘t Barre Land universum en is alles precies zoals vroeger. Met na afloop backstage zelfgemaakte soep en de mogelijkheid om met de acteurs over de ingredienten te kletsen, wat ik dan ook doe. En ik denk aan Willeke Alberti en zing: “Ik mis die tijd van toen…” Want het voelde als een tijdreis. De avond had best wel langer mogen duren. Alleen de volgende keer geen Woyzeck, want daar begrijp ik dus helemaal niets van.

Ik kan er niks aan doen, maar deze lui zijn echt nog steeds de meest hippe en de allerstoerste acteurs die ik maar kan bedenken. Gisteravond bewezen ze weer dat een beetje nadenken de boel altijd alleen maar lichter en vrolijker maakt, niet zwaarder. En Botho Strauss, heeft lekker uitgepakt met een jubileumtekst, die hij speciaal voor Peter Stein schreef. Het genot bestond gisteren uit een portret van de kletskouserij de hogere regionen van de (Duitse) cultuursector, de uitgeverswereld, en een unheimische gevoel dat je bekruipte doordat het alleen maar over geld gaat. Wat dat betreft leek het veel op zijn stuk de Trilogie van het Weerzien. Herkenbare personages, met veel mededogen en gevoel gespeeld (vooral Maureen Teeuwen was prachtig gisteravond), maar alleen maar over geld.

Het enige leuke van deze voorstelling was het geschreeuw en geblaat van de acteurs die echt hun best deden om geloofwaardig over te komen maar wat totaal mislukte. Het gaat te ver om op de as van doden te springen en spugen en met echte dode varkens rond te smijten. En de geslachtsdelen die meerdere malen werden vertoond konden achterwege worden gelaten. Een keer, om te laten zien dat de man een exhibitionist is, OK. Maar meerdere malen? En dan nog die van een vrouw, zomaar, om niks? Hoe ver kan je gaan om de aandacht van het publiek erbij te laten houden?!

“Blind” is na “3” vorig jaar de tweede productie van de jonge theatermakers van Opium voor het Volk. Het is allemaal vrij eenvoudig: hier moet men heen!. Lizzie Timmers is ijzersterk in de drie door haar doorelkaar gesppelde rollen van drie meisjes in de Jaren ‘90 die het ook allemaal niet meer weten. De teksten van Willem de Vlam en Tom Helmer zijn bij vlagen hilarisch en altijd scherp en zitten vol opmerkelijke observaties en idiote wendingen. In de kleine kelder van theater De Nieuwe Anita is het een feest om zo dicht op dit fraais te kunnen zitten.

Platel is terug in Nederland op het Holland Festival, waar hij inmiddels vaste gast is. Vorig jaar met de intrigerende voorstelling Wolf en dit jaar met de nieuwe VSPRS. Weer een “Platelliaans” interdisciplinair vraagstuk, want met elke creatie stelt hij weer vragen, aan zichzelf, aan zijn groep dansers en musici en aan de toeschouwers.
De voorstelling is sterk gebaseerd op muziek, dat uiteindelijk door Fabrizio Cassol werd vormgegeven, gebaseerd op Verdi’s Vespro della Beata Vergine uit 1610. In samenwerking met Tcha Limberg en zijn gipsy inbreng, Wim Becu en een zangeres van formaat Claron McFadden. De muziek en de live muzikanten zijn dan ook vrijwel constant tijdens de hele voorstelling aanwezig, wat op zich sterk werkte in het neerzetten van een live sfeer,in directe interactie met de dansers.

Platel heeft in dit stuk, meer dan in de stukken voorheen een eigen dans idioom neergezet, puur doordat hij alle bekende vormen overboord heeft gegooid. Zo nu en dan duikt een stuk acro-dans op, dat een perfecte tegenpool biedt aan de overheersende “strangeness” van bewegen.
De voorstelling is grillig, humoristisch en onderzoekend.

Opera? Op Moose? Ja, ‘t kan (zie simber).

Ooit zag ik een vreselijke Madame Butterfly en besloot: nooit meer opera. Nu, vele, vele jaren later ben ik degene die me meesleepte naar deze Lady Macbeth van Mtsensk, méér dan dankbaar.
De provincie van Rusland, 1865, en het verhaal van een nogal geweldadig zich uit haar ketenen bevrijdende hartstochtelijke koopmansvrouw. Om, uiteraard, uiteindelijk weer gekluisterd te raken. Drie lijken en een zelfmoord later is het over.

Behoorlijk acteerwerk, goede zang, geweldig toneelbeeld, spectaculaire vondsten en ongelofelijk meeslepende (en zo ook uitgevoerde)meesterlijke muziek. Wát een muziek! Wat een bas! Wat een orkest! Wat een dirigent!
Ja, NRC-recensent zei het al: een topvoorstelling.