Mooie avond in Haarlem met een duizelingwekkende variëteit aan oud en nieuw repertoire van beide groepen. Ladderact is nog steeds hilarisch, Matthias de Koning in ‘Pick-up’ van Rijnders een ontdekking, Woyzeck is nog steeds onbegrijpelijk en dat verhaal van Martijn Nieuwerf over dat brommertje moet nodig worden afgemaakt.
Andere observaties van deze avond: er zijn duidelijk verschillende kampen met betrekking tot het juiste recept voor Venkelsoep; Jan Ritsema is iemand met wie je spreekt op de herentoiletten; de treinverbinding Haarlem-Amsterdam in de late avond laat te wensen over.

Opera gebaseerd op dezelfde Japanse film die eerder Het Mensenmuseum inspireerde. In het hiernamaals mogen mensen een herinnering uitzoeken om de rest van de eeuwigheid bij zich te houden. Die wordt met bordkarton en plakband gereproduceerd en gefilmd. Het tamelijk larmoyante verhaal vormt een mooi contrast met de tamelijk abstracte muziek (knappe combinatie van orkest en electronica). Daarnaast zijn er nog documentaire beelden van mensen die vertellen over hun belangrijkste herinnering. Dat leidt weer, bij mij tenminste, tot mooie gedachten over het nut van kunst. Knap gesamtkunstwerk, maar uiteindelijk erg op afstand.

Het blijft onmogelijk voor mij om in reguliere termen over Schweigman’s voorstellingen te praten of te schrijven. De helderheid en de precisie van haar werk zijn zo overdonderend dat ik steeds wordt teruggeworpen op hulpeloze lyriek of breedsprakige interpretaties. Dat laatste dan maar, dit keer, maar wel verkort: Dreef gaat over evolutie en gaat uit van geloof in vooruitgang. Dat is hoopgevend en geruststellend, maar wel nat.

“13 rijen” is het synergetisch effect van maatschapij discordia en ‘t barre land. Gezamenlijk werken ze in de toneelschuur aan een tour de force. Vorige week Perec, volgende week “umsonst”en deze week ( althans gisterenavond) “der narr” van botho strausz.

Vijftien ( of zijn het er twintig?) verhalen, of beter gezegd een samenstel van tal van fragmenten van verhalen, die zich in hotel “confidence” afspelen. Min of meer als houvast voor de toeschouwer staan in dit stuk de schijfster Sylvia Kessel en de kleine uitgever Zacharias Werner. Maar eigenlijk zijn al die ingewikkelde karakters, de complexe taal, de vele misverstanden, de verwarring, de dubbelzinnigheid en de onoverzichtelijkheid de getoonde thema’s. Het lijkt het leven zelf wel.

Ook deze gigantische klus klaren ‘t Barre Land c.a. met verve. Ze bewijzen het: theater is topsport (soms). Fascinerend, boeiend en slopend.

Met als verzuchting van dit lid van het publiek: het is ook slopend voor wie van half negen tot elf uur, zittend op de ongemakkelijke stoeltjes van de tribune, greep wil krijgen en houden op de wir-war van wat hij of zij hoort en ziet.

sorry maar ik heb eigenlijk alleen maar kromme tenen gehad, het was geloof ik ook bedoeld dat het het net niet zou zijn, maar het was het echt ech helemaal niet, rillingen.

‘Volgens mij gebeuren de leukste nieuwe dingetjes momenteel binnen de mime en de strips,’ zei de vriend die meewas. Niet dat hij ooit naar mime gaat (en wat weet hij eigenlijk van strips? Nou ja anyway), maar hij was zo enthousiast over de voorstelling Dreef’ van Boukje Schweigmann, dat hij op grond hiervan meteen besloot dat dit het summum van kunst in Nederland is. Ik was geneigd het met hem eens te zijn.
Ben verder bang er te veel over te vertellen, want dan ga ik dingen verraden. Ik kan wel zeggen dat het gaat over evolutie en de spijt die we daarover voelen. Eerst zijn we nog blij en dom, dan worden we nieuwsgierig en gaan we de wereld verkennen, en dan denken we: ‘Waren we maar weer blij en dom!’ Sommig publiek moet aanhoudend grinniken, maar je kunt er ook echt de melancholie van inzien. Als er mensen zijn die naar mij willen luisteren: ga erheen!

Diepe treurnis. Een slapper dan slap aftreksel van de film. Low denkt dat ie Jack Nicholson is, en kickt louter op zichzelf, van begin tot eind. Kleinsma is geen schim met de legendarische Fletcher die Nicholson het leven zo zuur maakte. Maar vooral komt alles kneuterig over. Het mist een ziel. Het smeekt om bevestiging, maar biedt daartoe niets aan.De meest overbodige en beledigende voorstelling so far.Het kan wel degelijk, Hurly Burly was een veelbelovende produktie, die bij vlagen het origineel zelfs wist te overstijgen, omdat de makers keuzes maakte, die getuigden van een invalshoek, een visie op het stuk. Dit is het einde van het theater. Geloof me.

Ik heb genoten van de voorstelling en vond de vorm en inhoud heel mooi in balans. De stilte deed zijn werk. heel. Een voorstelling, die je bijblijft en je inspireerd tot eigen creativiteit. Bedankt

Alweer 1 maand geleden dat ik het voor de 2e keer zag. Dé voorstelling die me eerder al zo door elkaar schudde! toen met moeder en vriendin lara en twee weken later zat ik alweer in het NTGent. Deze keer helemaal alleen op de tribune (het mingelen ging niet zo goed, niemand wilde een pepermuntje, gesprekken bleven uit en dat van Hove plots naast ons stond kreeg ook al geen enkele reactie - buiten mijn gilletje dan -)
gelukkig had ik elsie de brauw om naar te kijken (zelden iemand zo zorgvuldig opwarmingsoefeningen zien doen, en maar zwaaien met die armen!) en toen begon het: Nietvelt kwam voor me zitten (adem happen! ze zat voor me!) er was echt zovéél om naar te kijken! in de zaal concentreerde ik me vooral op de videoschermen (geniaal) maar als je zo dicht bij de acteurs zit..zo’n concentratie! echt ademloos gekeken!
en dan die tekst (jammer dat je die nergens kan kopen?) de soundtrack in ieder geval wel (bijna alle gebruikte liedjes staan op neil young’s decade album) Tonight’s the night en wat een night was het. wat een wondermooie voorstelling! en op dat magische moment dat virginia/Myrtle zegt dat voor alles een oplossing is, hield ik het weer niet droog maar ja, wat wil je met zo’n perfecte voorstelling..Eigenlijk valt dit niet te beschrijven. Misschien lukt het beter als ik het een 3e keer heb gezien.. (1 september?) want nu kom ik niet verder dan zelden zo iets moois gezien, echt zeldzaam prachtig! zucht.. ;)

Een goede voorstelling die het waard is om te zien, dit zijn de sterren voor de toekomst! en dit is de eerste afstudeervoorstelling van de Rotterdamse Theaterschool MBO niveau. En echt wat spetterden die acteurs van het podium af.
Waarom dan nog 1 tomaat? omdat je nog wel kunt zien dat ze iets beginners zijn, maar ze gaan zo ongeveer per seconde vooruit.
zie ook www.detheaterschoolspeelt.nl
iedere theaterliefhebber moet toch wel weten wat er aankomt qua nieuwe theaterspelers, theatermakers. Nou, deze voorstelling gaat je echt een heel goed idee geven!