ja! de film is mooier dan het toneelstuk, Ja! de muziek in de film is mooier dan die in het toneelstuk. Hunter, Anne, Travis, Jane en Walter… bla bla bla!!! De manier waarop het stuk is bewerkt door Paula Bengels vind ik ronduit geweldig, en ik zal wel een sentimentele ouwere-jongere zijn, maar wannneer je zoveel herkenbaarheid op het toneel ziet, is het moeilijk om vanaf minuut 1 je ogen droog te houden (echt waar). Ik ben geen ervaren toneelbezoeker, maar als dit zoveel losmaakt bij iemand dan is het goed. En daar gaat het toch om? Knap hoe ze het stuk iets eigentijds heeft meegegeven (Mobiele telefoon,Cool) 22 jaar heb ik de film voor het laatst/eerst gezien, en sinds twee maand op dvd (ik durf niet te kijken). Geen film maakte ooit meer indruk, elk liedje met een slidegitar of zo verwijst (voor mijn gevoel)naar deze film.
Er was gisteren niets wat wijst op een afbreuk van dit gevoel

Ik had het niet verwacht, maar ik heb me suf gelachen. Een echte revue en afentoe niet echt. Vermakelijk, maf genoeg, met mooi decor en licht. Jeroen Woe’s liedje over Zingen is een prachtig foute hit. Als ik deze voorstelling zie, zouden er best meer revues mogen gemaakt worden, ookal mag het niet van intelligent nederland. Veel cynici zullen er niet blij mee zijn…

Of/niet is een beetje Pinter en veel Ayckbourn. Vooral kluchtig. Het is de vraag of “of/niet” kenmerkend is voor tg Stan. Twee paren met snedige teksten doen een spel over overspel terwijl ze proberen zich krampachtig van de dreigende realiteit af te schermen. Mij dunkt dat de bij Stan gebruikelijke (en door mij zo gewaardeerde) scherpe kantjes, dit keer teveel van nat karton zijn.

Maar daar staat wel veel theatraal genot tegenover. De nuttige kaalheid van het toneel, de slimme fusie van de verschillende oorspronkelijke toneelstukken (tekstueel, plastic zakjes) en vooral, vooral het gedemonstreerde vakman/vakvrouwschap.

Greg ( Frank Vercruysse), Ginny (Sara de Roo), Philip (Damiaan de Schrijver) en Sheila (de hoogzwangere Jolente de Keersmaeker als schoonmoeder!) worden in de loop van twee uur toneel onweerstaanbaar geestig en geestrijk - en dat is niet de verdienste van Ayckbourn. Tempo, gebaren, mimiek - geweldig. Ook betrekkelijk flauw materiaal oogt en klinkt bij deze acteurs meesterlijk.

Dus, alweer, een heel mooie toneelervaring met Stan. Hoewel, wat mij betreft zie ik snel een nieuw “Vraagzucht”.

Acht mislukkende levens, een paar doden en “een café, een damestoilet, een exhibitionist, een huwelijk, een begrafenis”. Drie jaren geleden (21/6/03) maakte mijn favoriete regisseur Luk Perceval er een voor mij ondoordringbaar stuk van. Wat dat betreft doet Maaike van Langen en de jonge cast het nu een stuk beter. De personages zijn soms wel iets te schematisch, maar het enthousiasme en de snijdende tekst maakten alles goed. Het was weer anderhalf uur prettig toeven aan de Kloveniersburgwal 50. Hoewel de auteur Marius von Mayenburg er natuurlijk alles aan heeft gedaan om je duidelijk te maken dat je elke hoop op een betere mens kunt laten varen.

Sam Shepard is één van die hedendaagse drama-auteurs die hun ei het best in film kwijt kunnen. Boeiend, interessant maar o so american! Zelfs de gevoelens, alhoewel universeel, hebben een Amerikaans sausje. Dat wil zeggen, breed uitgesmeerd, soms op het kantje van melodramatische. We zien het dikwijls de laatste jaren: van het witte doek naar het theater (o.a. ook Opening Night) en het levert doorgaans goed theater op.
Paula Bangels weet er in haar eerste grote-zaalregie de valkuilen redelijk te omzeilen. De toevoeging van life-muziek versterkt enerzijds de actie maar behoedt anderzijds dat het al te dramatisch wordt.
Peter De Graef is, uiteraard, schitterend in de rol van iemand waar het leven diepe lidtekens in de psyche heeft gekerft. Perfect hoe hij van apatische afwezige evolueert tot iemand die, hoe moeilijk ook, toch probeert een normaal iemand te zijn. Maar… hebben we Peter De Graef niet al te veel in dergelijke rollen gezien?
Al even verbluffend is Evan Van De Wijdeven die een kind geloofwaardig op de planken moet neerzetten en daar cum laude in slaagt. Ook de rest van de cast is van hoog niveau.
Toch blijft er een zekere afstandelijkheid hangen. Echt in het gebeuren wordt de toeschouwer niet getrokken maar hij beleeft wel een mooie theateravond.

Drive van Odd Enjinears is echt in 1 woord adembenemend. Ze vertellen een verhaal over een man die niet welkom is in een dorp. Hij test de bewoners, maar zij testen hem nog harder terug. En dat zonder woorden. Maar met allerlei installaties en karretjes die de meest geweldige geluiden en muziek voortbrengen.
Op de vloer staan vier huisjes, waarin van alles gebeurt. Op machinale wijze zijn de bewoners van de huisjes aan het werk. De spelers voeren alle handelingen heel geconcentreerd uit. En dan worden ze opgeschrikt door de vreemdeling, die letterlijk via een lopende band het verhaal inloopt. De verbazing aan beide kanten is groot. Je kijkt je ogen uit, en je wordt een uur lang meegenomen in de wereld van de bewoners van de huisjes, hun machinerie en de vreemdeling met zijn sneeuwbol. Ontroerend, poetisch en heel mooi!

Wat een vernuftig gecomponeerd stuk van Marius von Mayenburg (1972), de dramaturg en huisauteur van de Berliner Schaubühne. Wat knap gedaan ook van Maaike van Langen (1971) in haar tweede regie bij De Theatercompagnie. Ze durft het aan om de acteurs ver uit elkaar te laten staan en voortdurend van positie te laten wisselen op een kaal podium. Behoorlijk moeilijk voor acht heel jonge acteurs en actrices zo zonder enig houvast, zou je zeggen. Dat blijkt ontzettend mee te vallen. Het tempo is lekker hoog en de acteurs redden het, met moeite soms, maar het lukt. Ondanks al die perspectiefwisselingen. Het is al met al gewoon een heel geslaagde voorstelling.

de voorstelling Titus was zo ongeveer de enige echt politieke onbrave voorstelling van het festival. En ach die wel of niet interactiviteit…het heeft mij niet gestoord en ik liet me graag wegvoeren op de ruis van stemmen.Ook gelachen en die man die telens verdrietig inbelde. Echt nieuw. een tomaat voor de toeschouwer die niet durfde in te bellen (waaronder ikzelf)

Ik heb het altijd betreurd dat er bijna geen hoorspel in Nederland of Belgi� is, maar deze voorstelling doet alles behalve overtuigen dat de omroepen voorstellingen via de radio moeten uitzenden.

�Titus Andronicus� zelf is misschien de minst interessant van Shakespeare�s toneelstukken en luidde en stijl en decadentie op het Engelse toneel in die �wraakstukken� waren genoemd. Sex en extreem geweld, zonder de seks als verluchting, en theater in Engeland herstelde zich slechts na een paar eeuwen.

Maar je zou denken dat door het stuk in de huidige tijd te zetten, tegen de moord op een radiojournalist (met onvermijdelijke associaties met Theo van Gogh), dat er iets interessants van zou komen, maar helaas lukt dat niet. Gewoon door karikaturen van de gekken die Amerikaanse radio dj�s opbellen voor te stellen maak je geen actueel theater, vooral als ze weinig of geen interactie met het stuk zelf hebben.

Bovendien stel ik het niet op prijs als een toneelstuk wordt �verkocht� met de belofte dat gewone beluisterars kunnen opbellen om mee te doen in de voorstelling terwijl alle of bijna alle van de bellers (ik heb niet het geduld gehad om tot het eind te luisteren) die wij horen eigenlijk acteurs zijn. Er zijn al te veel van deze �gimmicks� in de cultuur sector en als men niet voorzichtig zijn, beginnen wij ook de culturele sector te wantrouwen net als alle andere commerci�le instanties die ons willen belazeren.

Het lijkt dat wij moeten wachten totdat de BBC met uitzenden in het Nederlands begint voordat wij weer goed Nederlandstalig hoorspel krijgen - tenzij wij tevreden met slechts �Het bureau� kunnen zijn.

Overdonderende voorstelling. Transparant en eerlijk. Fantastisch dat ik ook mijn mening mocht geven, durfde alleen niet. Heeft mij over zoveel zaken aan het denken gezet. Wat is een mening? Hoe vaak maak ik mijn mening tot norm? Ook de vorm vind ik helemaal nieuw. De film beelden gaven mij de ruimte om te gaan luisteren naar wat er gezegd werd. Hierdoor werd het echt radio. We leven in een tijd van Albert Cuyp journalistiek, waar iedere mening en ervaring schreeuwt om aandacht. Maar is er nog ruimte voor de werkelijke problemen in deze wereld. Misschien ga ik via internet nog luisteren en durf ik dan wel in te bellen. Tjerk Wilstra