Heb er elders al over geschreven, maar wilde toch ook hier even kwijt dat dit een mooi ervarium was, en een aanrader voor de liefhebbers van interactief evaringstheater. Van Geffen vormt samen met Dries Verhoeven en Boukje Schweigmann al bijna een heuse stroming op dit gebied.
Alleen de teksten, daar zou Van Geffen nog iets meer aandacht aan kunnen besteden.

Ja, zo kun je ook een nieuw gezelschap starten. Een jaar lang onder de radar kleine projecten doen en dan even een van de betere voorstellingen van het seizoen afleveren. Gelaagd en complex met interessante ideeën over generaties en revoluties. Met wat ex-leden van JongHollandia en Kopna Kopna heeft Paul Koek een fijne club piepjonge acteurs en muzikanten in huis, die nog wel verder zullen groeien.
Toch ook een tomaatje, omdat de hoge inzet af en toe over the top schiet en belachelijk dreigt te worden. Daarnaast werd de meerwaarde van de samenwerking met de Griekse acteurs maar niet duidelijk.

Ik moet bekennen dat ik nog nooit iets van Carver had gezien. Het voelt een beetje als aan het einde van het tweede seizoen in een tv-serie vallen die je duidelijk vanaf aflevering één had moeten volgen.
Eigenlijk vond ik het heel slecht, met heel veel bejaarde theatergrappen over teennagels knippen en heen en weer lopen met een houtje. Maar ja, de rest van het publiek vond dat dan weer zo leuk dat het ook weer een kwaliteit werd. Gewei voor Martin Hofstra, die na ‘Voorstelling waarin hopelijk niets gebeurt’ opnieuw erg goed is.

Wat ik er goed aan vind? De kinderen. Dat ze de naïviteit hebben die bij hun leeftijd past, terwijl ze tegelijkertijd beschikken over een superieur vermogen tot reflecteren.Waarmee ze de rationaliserende cliché’s van hun egocentrische ouders dus doorzien. Goed gespeeld die kinderen, ook wel door Willem de Wolf, maar vooral door Lineke Rijxman.
Maar dan de volwassenen. Zetten Nederlof en Musters nou rake typeringen neer van doorgeslagen carrièrevrouwen en would- be- kunstenaars? Ligt het aan mij als ik daar vooral dat niet zo sympathieke menselijke trekje in zie om anderen te laten merken dat je zelf natuurlijk niet zo dom bent als die vrouw die je na doet en als die loser die je persifleert? Is het refereren aan de vrienden van Connie Palmen, het manuscript van Halina Reijn en de politieke loopbaan van Lousewies van der Laan en Marijke Vos nou wel een oprechte poging om de actualiteit op het podium te brengen? Of is het toch gewoon bezwijken voor de verleiding om makkelijk te scoren door tegemoet te komen aan de kleingeestige behoefte van een deel van het publiek om eens lekker te lachen om mensen die succes hebben?

de voorstelling Titus GS gaat volgens mij helemaal niet over wel of niet interactief en dat is juist het goede er aan. De voorstelling probeert op een poetische en persoonlijke manier wankele antwoorden te geven op de tijdsgeest. Ik vond het juist ontroerend dat in de voorstelling iemand inbelde met een gedicht over Toon Tellegen om de actrice te troosten. Wat mij betreft meer dan geslaagd. en wat doet een tshirt van een regisseur er toe.

Een late minirecensie om mijn vreugde te uiten dat Bagdad Blues is geselecteerd voor het Theaterfestival. Een voorstelling over onze inertie ter opzichte van het wereldgebeuren omdat we allemaal zo gepreoccupeerd zijn met onszelf - ons relatiegedoe en onze sexualiteit bijvoorbeeld. Prachtig gespeeld door Reinout Bussemaker, in een wonderschoon decor. Ik beschouw het maar als een verlaat eerbetoon aan eerdere voorstellingen van Keesen&Co die kennelijk door de jury van het oude theaterfestival over het hoofd zijn gezien. Zoals het fenomenale Shakespeare is dead, get over it. Met een evenzeer schitterende Bussemaker en Pourveur-superheldin Monique Kuijpers. Keesen&Co slaagt er toch steeds maar weer in voorstellingen te maken over onderwerpen die ons hogelijk aangaan. Zoals onlangs ook Door jou. Ik kom woorden tekort. Keesen ga door!

Echt een hele goede voorstelling! In de voorstelling komen bekende koppels voor, waaronder Adam en Eva, Delila en Samson, Peer Gynt en Solvejg, die het hoogtepunt van hun relatie gehad hebben en nu moeten kijken of ze de nieuwe fase “houden van” aankunnen. De overgang tussen dans en spel gaat echt heel natuurlijk, en ziet er ook echt allemaal super mooi uit. Het decor, dat bestaat uit rijdende krukken en rijdende spots, wordt echt goed gebruikt en past heel erg goed bij de voorstelling. Een aanrader!

Gezien in Het Huis van Bourgondie in Maastricht: werkelijk waar fantastisch. Wat een feestje. Weliswaar een feestje met een droevig randje, maar de tranen waren vooral van het lachen.

Elsie De Brauw woont nu in Gent, zullen we ze dan maar meteen uitroepen tot beste actrice van Vlaanderen? Na Opening Night kunnen we daar nauwelijks aan twijfelen, dit is acteren op het allerhoogste niveau, waarom staat ze nog altijd niet genomineerd voor de Theo d’Or?
‘Opening Night’ is misschien niet de meest gewaardeerde film van Cassavetes (het is ook Van Hove’s tweede keuze, hij wou oorspronkelijk ‘Husbands’ doen) en daar is toch wel een reden voor : enerzijds kunnen we ons best inleven in de angst om ouder te worden (iedereen beleeft vroeg of laat wel zijn eigen midlife crisis), anderzijds wordt het thema zodanig uitgesponnen dat je op sommige ogenblikken dreigt je empathie voor het hoofdpersonage te verliezen. Overdrijf je niet een beetje, Myrtle? Dat de slotscènes je toch nog naar de keel grijpen is enkel de verdienste van De Brauw… en van Van Hove natuurlijk.
Het is een typische Van Hove/Versweyveld voorstelling geworden maar dan wel één van de betere in hun enorm rijk palmares. Die typische open ruimte die Versweyveld al een paar keer neerzette (Caligula, Tramlijn, Temmen van de Feeks, …). Van Hove zet er dan een ijzersterke, acteursgerichte regie tegenover. Dit is terug het bewijs dat Van Hove zijn tweede adem heeft gevonden. We kijken uit naar zijn Nibelungen-cyclus voor de Vlaamse Opera.

Naruurlijk is Titus Shakespeare niet maar Titus Andronicus wordt er wel aan de lange haren bijgesleept om een kritiek op de huidige samenleving iets interessants te geven. Anders kan ik de twee lijnen in de voorstelling niet aan elkaar knopen. We zien vooral een radioshow van het type Roep maar Raak, waar acteurs maar ook publiek in de zaal en thuis voor de radio (interessant!) mogen inbellen over alles wat ze op de lever hebben. Liefst rechts of pervers. Titus ontleedt genadeloos of de inbreng zinnig is en is daar erg scherp in. Vrijheid van meningsuiting is een hoog goed, zo lijkt zijn opvatting, maar laat het dan wel een Mening zijn! Of tenminste iets interessants.
De gelijkenis met Theo van Gogh is er toch wel. En de vraag is: vormt nu de scherpe èn botte radiopresentator zelf het gevaar, of verkeert hij zelf in de gevarenzone?
In ieder geval lijkt de opvatting van The Glasshouse dat we wel eens mogen beseffen dat het losse moorden zoals in Titus Andronicus op de loer ligt (en dan gaat het niet om de doodslag op de vlieg). En daar zit ‘m de kneep, wat mij betreft: kunst overstijgt zijn grens en treedt het domein van de politiek binnen. Mooi voer tot discussie, zeker, maar de stellingname van de groep leidt me ook af van de voorstelling. Met de vorm kon ik namelijk best uit de voeten, de saaiheid ervan stoorde me niet. De achterliggende mening, maar vooral toch de te ver gezochte koppeling tussen Roep maar Raak en Titus Andronicus, die stoorden wel.
De discussie achteraf, ook met een van de spelers en de regisseur, dat hoort er dan weer helemaal bij en welja, een gewei daarvoor.
(Denk niet dat ik voor een paar biertjes mijn mening bijstel..!)