De ge’appelde storm was een humoristische circusshow. Prospero en zijn bosgeest, de dirigenten van de intriges, waren op voor ik mijn plaatsje had gevonden. Publiek zat rondom op de tribunes en kon elkaar zien. Signalen om aan te geven dat de misleiding en oplichterij van de hoofdfiguren eigenlijk een grote theatershow is. De speelstijl deed mij denken aan commedia dell’arte, het Italiaanse typespektakel uit die mooie tijd waar spelers nog maskers droegen en vrouwen niet meededen. De twee semi-ingetogen geliefden, Prospero en de bosgeest als gecombineerde nar en de dronkelap met zijn praatjes (maar gebrek aan moed) als een moderne el Capitano. Bij een dergelijke storm van stripfiguren is het uitkijken dat het niet verzand in enkel geschreeuw en grote gebaren, maar hier gaf de kalme, introverte Prospero een broodnodig tegenwicht. Door zijn evenwichtige peinzen vond ik het hoofdthema ‘de wraak van vergeving’ echter minder uit de verf komen (tomaatje). Ik werd soms ook wat afgeleid van de inhoud van Prospero’s monologen, omdat hij zijn tekst afwisselend tot elke zijde van de zaal richtte. De stripfiguren werden vol overgave getekend en kregen veelvuldig de lachers op de hand (dik gewei, vooral voor de dronkelap). De mimescène met de etenstafel was een prachtige vinding, maar onderling was de mime niet goed afgestemd (gemiste kans). In het tweede bedrijf dreigde de circus- en showelementen even de overhand te krijgen: de laatste touwtruc was er eentje teveel. Hulde voor de heldere vertaling! De teksten waren begrijpelijk, maar mooi en ritmisch (gewei!). De redelijk ingewikkelde verhoudingen en motivaties kwamen duidelijk naar voren en dat is pittig genoeg (nog een gewei). De ‘serieuzere laag’ van het stuk was wat onderbelicht, maar in humor en helderheid zijn ze dubbel en dwars geslaagd en ik nomineer ze gewoon voor de publieksprijs.

Een lieve, sympathieke en warmmenselijke voorstelling. Dat is ook wel eens fijn. Ik ergerde mij geen moment, hoewel er genoeg op de uitvoering aan te merken was. Zo liepen de acteertalenten nogal uiteen. De grote verrassing was Eva van de Wijdeven als het achtjarige jongetje Hunter. Op elk moment geloofwaardig. En Peter de Graef, voor wie ik kwam, is een acteur van de buitencategorie. Hij speelde Travis zoals alleen hij dat kan. De anderen konden daar domweg niet tegenop. Verder vond ik de stijlbreuken in de regie en de muziek merkwaardig. Bijvoorbeeld de opgewonden telefoongesprekken die Anne en Walt enkele malen voeren: alsof je bij een olijke komedie uit de vrije sector was beland. De voorzichtige toenaderingspogingen werden hierdoor lelijk doorbroken.

Gisteren zag ik de voorstelling voor de 2e keer. 1e keer in Amersfoort waar ik zeer verrast was door de voorstelling. Ik dacht wel wat gemist te hebben de 1e keer, vandaar. Wat ik zo boeiend vind dat de voorstelling me nog zo bezig houdt. Dat is voor mij het criterium van een voorstelling die je raakt. Ik heb grote bewondering voor de makers van dit stuk. Het is allemaal op het scherp van de snede. De 2e keer had ik meer kontakt met de kinderen, af en toe vergat ik dat het volwassenen waren. Voor mij was het meest schrijnende de ochtend scene waarin Willem op prachtige wijze zijn onmacht uitdrukte.
Ga zo door Mugmetdegoudentand ik ben blij met jullie.

Als ik de recensies op deze site lees denk ik: heb ik wel dezelfde voorstelling gezien?
Ik vond het veel geschreeuw, weinig wol. Zeer voorspelbaar, lekker plat (daar krijg je het publiek wel mee aan het lachen, en gelachen werd er tot vervelens toe) vol effectbejag (zo’n scene waarin de moeder een tekening die gebruikt is als toiletpapier op de kast zet en dan nog even een vinger aflikt: hahaha), kortom dit onderwerp heb ik wel op betere manieren uitgewerkt gezien.
Het gewei is voor de acteurs die zich met grote inzet door een niet zo best stuk werken dat helemaal op de lach geregisseeerd is.

DOM, DOM, DOM, DOM.
Dom om Shakespeare zoveel onrecht aan te doen met een verschrikkelijk DOMME bewerking. Het hele verhaal heeft zijn basis/fundament verloren door het niet in Venetie en Cyprus af te laten spelen, hierdoor weet je niet wie Othello, Desdemona, Jago enz. zijn. Daarbij zijn bijna alle prachtige zinnen van Shakespeare vervangen door slechte soap teksten.
Naast de al beschamende bewerking wordt er totaal ongeloofwaardig gespeeld, lelijk gedanst en verschrikkelijk muziek gespeeld. Om nog maar te zwijgen van de totaal inhoudloze vormgeving en belichting.
er is hier een regisseur aan het werk geweest die niet weet wat hij doet en dan mag je, wat mij betreft, niet aan Shakespeare komen.
Shakespeare heeft zich omgekeerd in het graf, dit heeft hij nooit bedoeld met het schitterende werk van hem.
Ik ben het hele seizoen nog niet zo boos een zaal uitgelopen.
DOM DOM DOM!!!

Her en der erg verwarrend en onduidelijk (tomaat) door acteurs die meerdere rollen spelen. Wel supergoed gespeeld alles, mooie stijl ook, zo natuurlijk. In het begin had ik wat moeite met in de voorstelling te komen (misschien toch nog te veel bezig met proberen alle rollen te onthouden en te begrijpen wie wie nu was), maar op een gegeven moment, toen ook de politiek wat meer ging spelen, ging het ook allemaal wat vlotter en werd ik erin meegesleurd. Ik begrijp waarom ze zijn genomineerd voor de publieksprijs.

Ik heb de voorstelling gezien in Utrecht met mijn klas als Gymnasium-uitje. De voorstelling was zo saai, iedereen was opgelucht dat het was afgelopen. We waren met zo’n 50 personen, en werkelijk niemand vond de voorstelling goed, zelfs de docent en de ouders niet. Waarom kan een klassiek stuk niet gewoon als een klassiek stuk worden uitgevoerd? Waarom moet het nou zo “modern” gemaakt worden? De kleding was slecht, net alsof alles uit het Leger des Heils kwam. Het verhaal was moeilijk te volgen, je hoorde alles door elkaar, muziek, gezang, stemmen.. Er was helemaal geen decor, het enige wat er was waren lichteffecten. De acteurs deden allerlei rare dingen, waar echt geen touw aan vast te knopen was. HET WAS GEWOON GENANT. En dan midden in de voorstelling komen allerlei beeldschermen naar beneden, met allemaal rare beelden van ogen en tanden enzovoorts met bizarre geluiden.. het leek wel een goedkope horrorfilm! We hebben in de zaal ongeveer zo’n 7 slapende mensen geteld, en waarschijnlijk waren er meer. Ik denk dat het wel duidelijk is: ga niet naar deze voorstelling!

We zaten in de ondergrondse en er kwam een zwerver op die wat met zijn mondharmonica begon te spelen. Toen begon zijn tirade tegen het huidige mensdom. In het begin was ik nog vol aandacht en hoorden wij een paar leuke, herkenbare commentaren. Dat mensen niet meer echt lezen. Dat ze in gezelschap een boek pakken en een mimisch showtje weggeven. Waarom we niet gewoon in alle eenzaamheid een boek pakken en haar lezen, echt lezen. Dat de mens te doelgericht bezig is. Dat er vroeger nog een zekere doelloosheid bestond en dat tegenwoordig enkel kille berekening de klok slaat. Ook wat hypocriet misschien, omdat deze zwerver duidelijk een lijstje van punten afwerkte. Dat de mensen niet meer lachen, niet meer echt lachen, maar alleen de tronies in gespeelde vreugd forceren en dat je hoort te lachen met het hele lichaam, niet alleen twee geboetseerde lippen. Allemaal leuk en aardig en het was ook vrij snel duidelijk dat dit geen lieve, verdraagzame man was. Dat alles dat hij lelijk vond eigenlijk lelijk werd door hem. Maar in duizend en een variaties bleef ons hetzelfde en hetzelfde worden voorgeschoteld. Met steeds minder retorica en steeds onzuiverdere aanvallen. “Hey jij daar, je ziet er niet uit met je…” En er gebeurde verder niets! Helemaal niets! Hij maakte geen verandering door, werd niet even breekbaar en bleef maar schelden. En ja hoor, op het einde kwam nog even iemand hem vertellen dat hij zelf lelijk was. Dat wisten we al na vijf minuten. Het spel was in principe oke, maar de tekstkeuze (, de tekst) en de regie waren klote. Een tomaat en gauw vergeten!

“Fris theater” oordeelde m’n aloude theatergids en -kompaan uit de Zaanstreek. En dat was het ook. Een goeie mix van toegankelijke beweging, van toegankelijke popmuziek (Queen en John Lennon stonden in de coulissen) en een toegankelijke tekst. De moor is erg macho, Desdemona is heel sexy, Jago is een ontzettende klootzak en Casio een ongelofelijke sul.

Kortom, een prima avondje theater zonder teveel pretenties, met speciale eervolle vermelding voor Hanneke de Jong die werkelijk geweldig zingt!

Turista is wel genomineerd, maar heeft geen plekje in het archief van de minirecensies. Dat is zonde, want de voorstelling verdient absoluut een vermelding in de notulen. Ook zonde is dat de voorstelling waarschijnlijk niet snel meer te zien zal zijn. Dat komt omdat er 24 acteurs in spelen, waarvan een groot deel Duitse sterren en die hebben nogal de neiging een volle agenda te hebben. Eén van die sterren, Bruno Cathomas, vertelt aan het eind van de voorstelling (als psycho-patient-verkleed-als-heks) het hans en grietje-verhaal in het Nederlands, wat tot veel hilariteit bij ‘t publiek zorgde. Sowieso, de Duits, Vlaamse, Nederlandse cast had totaal geen moeite het Antwerpse bourla-publiek te bereiken, toch al een prestatie. Het macabere verhaal van een kleuter (briljante rol van Benny Claessens) die zes dagen achter elkaar op verschijdene wijzen vermoordt wordt, dient als rode lijn om de perversiteiten, frustraties en banaliteiten van de mens op een camping te tonen. Vier en half uur lang blijf je geboeid kijken naar deze kampeerders, hun absurditeiten worden steeds waarschijnlijker en de indentificatie is nooit ver weg, hoe banaal het ook allemaal mag lijken. De Vlaamse platheid én de gelaagde stilering waar Luk Perceval om bekend staat, komen hier bij elkaar in een prachtige symbiose als alle acteurs het laatse uur op een rij naast elkaar staan en hun teksten richting publiek spelen. Perceval bereikt met Tursita het niveau van David Lynch in zijn beste films, maar bovenal is het een enorme presentatie in zijn eigen toch al omvangrijke carrière.