Zeker een ‘belangwekkende’ voorstelling. Qua technieken enzo, en ook knap gespeeld, maar ook wel een stom stuk en gewoon niet zo goed. Ik ben moeilijk tevreden te stellen.

Em. Aa. En. Drie letters die samen, en in deze volgorde, méér zouden kunnen betekenen. Spell M-A-N wordt als drieluik aangekondigd, en dan vermoed ik toch een samenhang.

Van tevoren wordt het vermeld: het stuk is een drieluik. Maar een drieluik met zo weinig samenhang had ik niet verwacht. Het stuk begon met een lange, lange dialoog; een verhaal over 10 mannen.

Met hoge verwachtingen ging ik naar deze voorstelling.

Ik kende het boek niet, en ga het ook niet lezen want ik heb het al gezien, de avonturen van Goldmund, met Narziss op de achtergrond.

Tussen mij en John Fosse gaat het gewoon nooit goed komen. Maar als er een voorstelling was geweest die me over de streep had kunnen trekken was het deze geweest.

In “er gaat iemand komen” staan een man en een vrouw op het punt hun oude, nieuwe huis te betrekken. Volkomen afgelegen, in de stille ruimte van Noorwegen.

Hesse ken ik eigenlijk helemaal niet. Hippie-bijbel, zei iemand achteraf, en toen begreep het wat beter.

Een mooi opgezette produktie, waar het mengen van filmbeelden uit de oude films met beelden van Van Ammelrooy prachtige effekten oplevert.

Tekst van Esther Gerritsen, dat was eigenlijk de voornaamste/enige reden dat k per se naar De dag en de nacht en de dag na de dood wilde. En vanwege de titel.